Wereldbol, het Centrum van het heelal

Tegen die tijd wisten veel Grieken zeker dat de wereld de vorm van een bol had. De meesten van hen hadden echter geen idee hoe deze bol in de rest van het universum paste. Aristarchus, die leefde in de jaren 200 voor Christus, zei dat de aarde om de zon draaide, maar niet veel mensen geloofden hem. In plaats daarvan geloofden ze Claudius Ptolemaeus, een astronoom die in 150 na Christus zei dat de aarde of globe het middelpunt van het universum was. Ptolemaeus zei dat de maan, de zon, de planeten en de sterren in een reeks cirkels om de aarde draaiden. Nog 1400 jaar lang geloofden veel mensen ten onrechte dat dit een waarheidsgetrouwe afbeelding van het universum was. In 140 v.Chr. bouwde een Griek, bekend als Crates of Mallus, wat mogelijk de eerste wereldbol in de geschiedenis was. Het is moeilijk voor te stellen wat er op die aardbol was, aangezien de Grieken slechts wisten hoe een klein deel van de planeet eruit zag. Ze waren nog nooit naar China, Australië of Amerika gereisd, dus geen van die plaatsen kon op de wereld zijn geweest. EEN HEEL GROOT EI… Duizenden kilometers verderop, rond dezelfde tijd, dachten sommige Chinese astronomen dat de aarde een halve bol-achtige bol was die in tweeën was gesneden onder een koepelvormig universum. Andere Chinese denkers geloofden dat het universum de vorm van een ei had, met een bolvormige aarde in het midden van het ei. Met andere woorden, ze beschouwden de aarde als de dooier, maar waren nog steeds niet zeker van de werkelijke vorm van de aarde. En dan was er nog een derde groep Chinese astronomen die zeiden dat het heelal een oneindig grote, bijna lege ruimte was, waar sferen als de zon, de maan en de aarde gewoon rond zweefden, heel ver van elkaar. Dit was heel dicht bij de waarheid die wetenschappers tegenwoordig kennen. Maar net als de Grieken lieten de Chinezen dit idee varen en bleven ze bij de theorie van het eivormige universum.

ARABISCHE NACHTWACHTERS…
Astronomen in India leerden over het universum door boeken te lezen die door de Grieken waren geschreven. Rond 500 na Christus legde een Indiase astronoom Aryabhata uit waarom de sterren aan de nachtelijke hemel om de aarde cirkelden. Hij geloofde dat de aarde als een tol moest draaien. De Arabieren leerden over astronomie van deze vorige culturen, en ze werden enkele van de beste astronomen van de Middeleeuwen. Net als de Grieken vóór hen, gebruikten de Arabieren zonneschaduwen om te meten hoe groot de wereld was. In de jaren 1300 bedacht een voormalige slaaf in Arabië, genaamd al-Khazini, een zwaartekrachttheorie. Hij zei dat alle objecten naar het centrum van de aarde werden aangetrokken.